Archiwa miesięczne: Październik 2014

Uda się. Nie uda? Próbować TRZEBA.

Dodaj komentarz
kocie piąstki 10414489_727946987288060_1603221406877981639_n

Czy tylko mi te kocie łapki przypominają bezwiednie zaciśnięte piąstki tetraplegika? 🙂 Zdjęcie zauważone i skopiowane z facebook’owej strony: „Per Appassionati di Gatti”

Tak, jestem tetraplegikiem. Czasami, żeby się podpisać, muszę chwycić długopis w obie dłonie na raz. Czasami trudno mi samodzielnie naciągnąć koc na plecy. Ale próbuję. Bo zimno. Bo wszyscy śpią. Bo trzeba umieć poradzić sobie samemu.

I czasem się udaje.

I jestem pewna, że czytającego podpisane pismo zupełnie nie interesuje jak trzymałam długopis. Liczy się podpis. Mój podpis. I treść, pod którą się podpisuję.

Jakiś czas temu uświadomiłam sobie, że tetraplegia jest jednym ze zjawisk najbardziej narażonych na chorobę lenistwa. Kiedy kolejny raz nie udało mi się czegoś chwycić. Nie podniosłam się sama. Znowu upadłam.

Są chwile, ze już po prostu nie ma się sił kolejny raz próbować. I znowu. I znowu. I tak do skutku. Albo – do upadłego. Bo, czy wysiłek przyniesie kiedyś efekt? Nie wiadomo. . .

Ale wiem jedno. Jeśli nie będzie się próbować, to efekt na pewno nie przyjdzie. Ale może być gorzej.. Dlatego będę próbować.

Bo marudzenie nic nie daje. Marudzeniem nie zmienimy świata. Nie zmienimy siebie. I nie będzie zmian wokół nas i w nas, jeśli sami nie będziemy do nich dążyć.

Nadobowiązkowo

Zauważyłam kiedyś prostą zależność. Jeśli staram się coś zrobić pamiętając, że jestem tetraplegikiem – to bardzo rzadko mi to wychodziło – dłonie wiotkie, zero chwytu, zero równowagi. Ale gdy z całej siły próbuję i „nie ma, że się nie da” – to dłonie się uczą. I działają.

Nie ma , że się nie da. Nie ma, że trudno. Po prostu trzeba próbować. Ze wszystkich sił.

Czego i Wam życzę.

Pełnoprawna niepełnosprawność – czyli o wsparciu naszej (osób niepełnosprawnych) pracy raz jeszcze.

2 Komentarze

We wtorek wybieram się na konferencję: Inny a wymiar sprawiedliwości. Dotyczyć ma m.in.  sytuacji osób niepełnosprawnych w różnych okolicznościach związanych z tzw. wymiarem sprawiedliwości. O niej jeszcze kiedyś napiszę, a tymczasem mogę podzielić się materiałami z konferencji pt. „Pełnosprawna Niepełnosprawność”, zorganizowanej w Poznaniu, przez Naczelną Radę Adwokacką we współpracy z Komisją Praw Człowieka przy NRA i z Biurem Rady Europy w Polsce. Konferencja została nagrana, opatrzona tłumaczeniem języka migowego i opublikowana pod tym: linkiem.

Jeden z gości konferencji – Pani Dr Hanna Machińska, Dyrektor Biura Rady Europy wspomniała dyskusje, jakie toczyły się kiedyś na temat sposobu zatrudniania osób niepełnosprawnych oraz okoliczność, że wśród środowisk zabierających głos w tej kwestii przeważała koncepcja tzw. pracy chronionej.

Obecnie zaczyna się odchodzić od preferowania zakładów pracy chronionej, w kierunku tzw. otwartego rynku pracy. Wsparcie osób niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy jest jednak nadal niewystarczające, a wydatkowane na ten cel środki często nie trafiają do najbardziej potrzebujących.

Obecny system refundacji kosztów zatrudnienia promuje pracodawcę, kosztem pracownika.

Niestety promuje także zatrudnianie osób niepełnosprawnych na najniżej płatnych stanowiskach pracy.

To pracodawca otrzymuje:
1. zwrot części kosztów zatrudnienia osoby niepełnosprawnej,
2. zwrot części kosztów zatrudnienia osoby pomagającej osobie niepełnosprawnej w miejscu pracy,
3. zwrot kosztów szkolenia tej ostatniej, a także –
4. zwrot kosztów przystosowania stanowiska pracy do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ustawodawca jak na razie nie chce niwelować różnic w dostępie do zatrudnienia przez dofinansowanie bądź zwrot choćby części kosztów zatrudnienia osoby pomagającej osobie niepełnosprawnej w miejscu pracy lub w dojeździe do pracy, w sytuacji, gdyby to osoba niepełnosprawna sama (a nie – jej pracodawca) taką osobę do pomocy w niezbędnych dla niej czynnościach – zatrudniła.

Opisanego wyżej wsparcia, jakie otrzymują pracodawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne nie otrzymają także osoby niepełnosprawne, które zdecydują się na tzw. samozatrudnienie i otworzą działalność gospodarczą.

Pominięcie osób niepełnosprawnych prowadzących działalność gospodarczą w systemie wsparcia dla pracodawców, to duży mankament obecnego systemu. Zdarza się bowiem, że działalność gospodarczą prowadzą osoby niepełnosprawne, których ze względu na stan zdrowia. czy stopień sprawności nikt zatrudnić nie chce, a samodzielna działalność gospodarcza jest dla nich jedyną szansą na uczciwe zdobywanie środków utrzymania.

Kolejny problem, to sygnalizowana ostatnio chęć ograniczenia możliwości świadczenia usług asystenta osoby niepełnosprawnej. Osoba mająca pomagać osobie niepełnosprawnej dotrzeć na miejsce pracy, mająca reprezentować ją i pomagać w różnych czynnościach dnia codziennego ma zdaniem reprezentujących nas parlamentarzystów – vide: tekst o asystencie osoby niepełnosprawnej – być zatrudniana wyłącznie za pośrednictwem osobnych instytucji. Jeżeli ta koncepcja zostanie zrealizowana – być może nie będziemy już mogli samodzielnie zawrzeć umowy z osobą, która przecież często jest powiernikiem naszych tajemnic zawodowych i świadkiem najbardziej intymnych słabości.

Szczególnie ważne wydaje mi się to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej, ale i jako pracownik zatrudniony na etacie, wolałabym korzystać z pomocy osoby, która nie będzie zależna od pracodawcy, ani też innych instytucji. Ingerencja Państwa w swobodę umów wydaje się tu szczególnie mocno uderzać w prawa obywatelskie osób niepełnosprawnych.

Kolejny mankament, to fakt, że wysokość możliwego wsparcia jest określona kwotowo, a nie jak dotąd – procentowo. W ostatniej nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zlikwidowano bezpośrednią zależność wysokości zwrotu kosztów zatrudnienia osoby niepełnosprawnej od aktualnej kwoty najniższego miesięcznego zatrudnienia. Oznacza to, że teraz każda ewentualna zmiana wysokości wsparcia będzie wymagała nowelizacji ustawy. Przedtem zmieniała się automatycznie, razem ze zmianą wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia.

Istniejące wsparcie dotyczy wyłącznie pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne na  podstawie umowy o pracę. Zatrudnienie osoby niepełnosprawnej na podstawie innej umowy cywilnoprawnej już takiego wsparcia jest pozbawione.

Zobacz też:

Zatrudnić osobę niepełnosprawną i otrzymać zwrot kosztów pracy.

Jak wyliczyć możliwy zwrot kosztów zatrudnienia osoby niepełnosprawnej?

Jaka firma przyjmie teraplegika?

Utraciłem sprawność – czy stracę pracę?

Asystent osoby niepełnosprawnej

3 Komentarze

sejm2-kopiaRząd donosi ostatnio, że priorytetem w przyszłym roku ma być rozwinięcie i wsparcie instytucji asystenta osoby niepełnosprawnej.

Może i brzmi to pięknie, ale w ostatnio większość działań tzw. instytucjonalnych na rzecz wsparcia osób niepełnosprawnych budzi moje wątpliwości. Tak też jest i w tym przypadku.

Bo kim jest asystent osoby niepełnosprawnej?

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych mówi o osobie (Asystent ON wg UoR) zatrudnionej przez pracodawcę, zatrudniającego osobę niepełnosprawną. Taka osoba pomaga pracownikowi niepełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem, a także czynności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na stanowisku pracy.

I tyle. Albo aż tyle. Taki pracownik w ustawie o rehabilitacji nawet nie jest nazwany asystentem osoby niepełnosprawnej Jego stanowisko może się różnie nazywać. Ważne, że w ramach swoich godzin pracy i zakresu obowiązków pomaga niepełnosprawnemu w wykonywaniu jego pracy.

Bliższe pojęcie o asystencie osoby niepełnosprawnej jako o zawodzie, możemy sobie wyrobić po lekturze rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podstawy programowej kształcenia w zawodach. Kwalifikacje asystenta wg tego rozporządzenia to: „udzielanie pomocy i organizowanie wsparcia osobie niepełnosprawnej”.

Opis jej zadań i koniecznych umiejętności jest bardzo szeroki i określony jako:

udzielanie pomocy i organizowanie wsparcia osobie niepełnosprawnej.

Wyróżnia się w nim 4 grupy działań – wszystkie wzajemnie powiązane i wzajemnie z siebie wynikające. Są to: 1. organizowanie pracy z osobą niepełnosprawną, 2. wykonywanie czynności opiekuńczych, 3. aktywizowanie osoby niepełnosprawnej do samodzielności życiowej i 4. – wspieranie osoby niepełnosprawnej w trudnych sytuacjach życiowych

  1. Organizowanie pracy z osobą niepełnosprawną
    Uczeń:
    1)     analizuje dokumentację dotyczącą sytuacji zdrowotnej i społecznej osoby niepełnosprawnej;
    2)     rozpoznaje warunki życia osoby niepełnosprawnej;
    3)     wnioskuje o sytuacji osoby niepełnosprawnej z danych zawartych w dokumentacji;
    4)   rozpoznaje objawy chorobowe u osoby niepełnosprawnej ze strony poszczególnych układów i narządów;
    5)     rozróżnia rodzaje i stopnie niepełnosprawności;
    6)     ocenia możliwości i ograniczenia osoby niepełnosprawnej wynikające z wieku, stanu zdrowia fizycznego, psychicznego i niepełnosprawności;
    7)     diagnozuje potrzeby i problemy psychospołeczne osoby niepełnosprawnej;
    8)     przestrzega zasad indywidualizacji i podmiotowości w zaspakajaniu potrzeb i rozwiązywaniu problemów osoby niepełnosprawnej;
    9)     organizuje środowisko życia osoby niepełnosprawnej z uwzględnieniem jej potrzeb i problemów;
    10)   przestrzega zasad opracowywania indywidualnego planu współdziałania z osobą niepełnosprawną;
    11)   opracowuje plan współdziałania z osobą niepełnosprawną;
    12)   planuje metody, techniki i narzędzia pracy z osobą niepełnosprawną;
    13)   dobiera metody, techniki i narzędzia do realizacji zaplanowanych działań z osobą niepełnosprawną;
    14)   planuje techniki monitorowania podjętych działań;
    15)   prowadzi dokumentacje pracy z osobą niepełnosprawną.
  1. Wykonywanie czynności opiekuńczych
    Uczeń:
    1)     przestrzega procedur i standardów opieki środowiskowej;
    2)     rozpoznaje objawy zaburzeń psychosomatycznych u osoby niepełnosprawnej;
    3)     rozpoznaje stany zagrożenia zdrowia i życia osoby niepełnosprawnej;
    4)     udziela pierwszej pomocy w stanach zagrożenia zdrowia i życia osoby niepełnosprawnej;
    5)     przestrzega zasad i określa metody i techniki wykonywania czynności pielęgnacyjnych i higienicznych;
    6)     określa rodzaje narzędzi pracy oraz środków i materiałów do wykonywania czynności pielęgnacyjnych i higienicznych u osoby niepełnosprawnej;
    7)     pomaga osobie niepełnosprawnej w zaspakajaniu potrzeb fizjologicznych;
    8)     przestrzega zasad i określa metody zapobiegania odleżynom i odparzeniom u osoby niepełnosprawnej;
    9)     pomaga osobie niepełnosprawnej w prowadzeniu gospodarstwa domowego;
    10)   pomaga osobie niepełnosprawnej w przyjmowaniu leków zleconych przez lekarza;
    11)   analizuje rodzaje i techniki wykonywania ćwiczeń usprawniających ruchowo oraz gimnastyki oddechowej u osoby niepełnosprawnej;
    12)   prowadzi podstawowe ćwiczenia gimnastyczne uzgodnione ze specjalistą;
    13)   pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu ze świadczeń opieki zdrowotnej;
    14)   przestrzega zasad obsługi sprzętu rehabilitacyjnego i stosowania przedmiotów ortopedycznych;
    15)   pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu ze sprzętu rehabilitacyjnego i przedmiotów ortopedycznych;
    16)   przestrzega zasad współpracy z wolontariatem w opiece nad osobą niepełnosprawną;
    17)   współpracuje z wolontariuszami w opiece nad osobą niepełnosprawną.
  1. Aktywizowanie osoby niepełnosprawnej do samodzielności życiowej
    Uczeń:
    1)     inicjuje i podtrzymuje relacje międzyludzkie oraz współdziała z osobami z najbliższego środowiska ważnymi dla osoby niepełnosprawnej;
    2)     analizuje przyczyny występowania i metody rozwiązywania problemów społecznych i osobistych osoby niepełnosprawnej;
    3)     pomaga i udziela wsparcia osobie niepełnosprawnej w rozwiązywaniu problemów społecznych i osobistych;
    4)     planuje metody przygotowania osoby niepełnosprawnej do korzystania ze sprzętu i pomocy technicznych;
    5)     pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu ze sprzętu i pomocy technicznych ułatwiających samodzielne wykonywanie codziennych czynności;
    6)     planuje metody przygotowania osoby niepełnosprawnej i jej rodziny do samoopieki;
    7)     przygotowuje osobę niepełnosprawną oraz jej rodzinę do samoopieki;
    8)     charakteryzuje metody organizowania czasu wolnego osoby niepełnosprawnej;
    9)     organizuje czas wolny osobie niepełnosprawnej z wykorzystaniem zasobów środowiska lokalnego;
    10)   planuje metody, formy, techniki i środki terapii zajęciowej osoby niepełnosprawnej;
    11)   motywuje osobę niepełnosprawną do aktywnego spędzania czasu wolnego i rozwijania zainteresowań z uwzględnieniem jej potrzeb i możliwości;
    12)   dobiera metody aktywizowania osoby niepełnosprawnej w zależności od jej wieku, stanu jej zdrowia i niepełnosprawności;
    13)   pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji;
    14)   przestrzega zasad bezpieczeństwa podczas aktywizowania osoby niepełnosprawnej.
  1. Wspieranie osoby niepełnosprawnej w trudnych sytuacjach życiowych
    Uczeń:
    1)     określa metody integracji osoby niepełnosprawnej ze środowiskiem lokalnym;
    2)     wspiera osobę niepełnosprawną w integracji ze społeczeństwem;
    3)     aktywizuje środowisko społeczne do działań na rzecz osoby niepełnosprawnej;
    4)     asystuje osobie niepełnosprawnej w pełnieniu ról społecznych;
    5)     dobiera metody i techniki pracy z osobą niepełnosprawną;
    6)     przestrzega zasad opracowywania planu wsparcia osoby niepełnosprawnej;
    7)     opracowuje, monitoruje i ocenia realizację planu wsparcia osoby niepełnosprawnej;
    8)     reprezentuje osobę niepełnosprawną w negocjacjach z instytucjami, organizacjami, specjalistami i indywidualnymi osobami świadczącymi różne formy pomocy;
    9)     współpracuje ze specjalistami w opracowaniu programu kompleksowej pomocy osobie niepełnosprawnej;
    10)   analizuje systemy wsparcia i poradnictwa społecznego osoby niepełnosprawnej;
    11)   współpracuje z grupami wsparcia, organizacjami pozarządowymi i jednostkami samorządu terytorialnego działającymi na rzecz osoby niepełnosprawnej w środowisku lokalnym;
    12)   przestrzega zasad pozyskiwania środków finansowych z pomocy społecznej i innych instytucji;
    13)   pomaga osobie niepełnosprawnej w uzyskaniu środków finansowych na rehabilitację;
    14)   analizuje funkcje i zadania instytucji i organizacji świadczących pomoc osobie niepełnosprawnej;
    15)   pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu ze świadczeń pomocy społecznej i innych instytucji;
    16)   pomaga osobie niepełnosprawnej w korzystaniu z ofert edukacyjnych, poradnictwa zawodowego i w podejmowaniu zatrudnienia;
    17)   ocenia rodzaje barier architektonicznych i komunikacyjnych;
    18)   organizuje działania prowadzące do usuwania barier architektonicznych i komunikacyjnych;
    19)   analizuje Kartę Praw Osób Niepełnosprawnych;
    20)   stosuje przepisy prawa dotyczące opieki zdrowotnej państwa, prawa opiekuńczego, prawa o ubezpieczeniach społecznych i pomocy społecznej;
    21)   stosuje przepisy prawa dotyczące uprawnień osoby niepełnosprawnej i ochrony jej interesów;
    22)   pomaga osobie niepełnosprawnej w załatwianiu spraw urzędowych.

Asystent osoby niepełnosprawnej – taki wszystkowiedzący i „wszystkoumiejący” rycerz w lśniącej zbroi. No i wszystko pięknie. Tylko gdzie takiego/taką znaleźć? Gorzej – jak takiego rycerza/taką rycerkę – zatrudnić?

Oto Jesteśmy osobą niepełnosprawną. Aby zarabiać na życie i rehabilitację potrzebujemy się zatrudnić. Aby się zatrudnić potrzebujemy wstać z łóżka, umyć się, ubrać i dotrzeć na rozmowę kwalifikacyjną, pokazać się na niej z jak najlepszej strony, a potem – tak co dzień, lub z inną , większą, lub mniejszą częstotliwością docierać do miejsca zatrudnienia. No, chyba, że mamy umowę na zasadzie telepracy, wykonywanej w domu, ale i wtedy może być pomoc niezbędną.

Tych jednak czynności nie wykona osoba, o której mowa w ustawie o rehabilitacji. Te czynnosci nie mieszcza się w opisie ustawy. Bo dotyczą czynności poprzedzających wykonywanie pracy – acz, niezbędnych do jej zaistnienia.. Nie będzie to więc pracownik pracodawcy.

Czy zatem pracownik niepełnosprawny może samodzielnie zatrudnić taką osobę? Znowu mamy problem. Przepisy podatkowe i o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewidują osoby fizycznej wśród płatników obowiązkowych składek ZUS i zaliczek na podatek dochodowy. Możemy więc zatrudnić dana osobę. Mamy w końcu – jeszcze.. – swobodę umów w Polsce. Ale umowa o pracę i umowa zlecenie (tak, tak – wbrew tym wszystkim tekstom o tzw. umowach „śmieciowych”) są umowami obłożonymi obowiązkowymi składkami ZUS. Mogę więc zatrudnić, ale – ponieważ ustawa nie przewiduje mnie jako płatnika, nie będę mógł pobrać i odprowadzić składek.

No, chyba, ze jesteś przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą, a osoba, za którą te składki odprowadzasz wpiera Cię w Twojej działalności gospodarczej. Wtedy jesteś płatnikiem ZUS składek z umowy zawartej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Ale dziś nie o tym. Dziś chcę zwrócić uwagę na to, że osoba, która nie prowadzi działalności gospodarczej ma poważne trudności formalne z zatrudnieniem osoby która ma jej pomagać w usamodzielnieniu się.

I teraz człowiek szuka wsparcia w doniesieniach o działaniach naszych elit, prawodawców i Rządu wreszcie. Że ma być lepiej. Że zajmą się problemem. Ale, czy takie wsparcie znajduje?

Otóż nie.

Poniżej macie Państwo link do transmisji posiedzenia komisji parlamentarnej umawiającej właśnie prace nad instytucją asystenta osoby niepełnosprawnej:

http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/transmisje.xsp?unid=900D6DD6B1FC1476C1257CEF0031892C#

Transmisja pokazuje cały przebieg posiedzenia Parlamentarnego Zespołu ds. Osób Niepełnosprawnych z dnia 26-06-2014. Posiedzeniu przewodniczył mu pan senator Libicki Jan Filip, a tematem posiedzenia były możliwości rozszerzania lokalnych programów wsparcia osób z niepełnosprawnością o usługi asystenckie. Prezentowano możliwości organizacji tzw. lokalnego Centrum Asystentury Społecznej, charakteryzowano profil asystenta osoby niepełnosprawnej, sposoby rekrutacji, możliwy zakres usług. Wiecej – mówiono już o strukturze zarządzania Centrum Asystentury Społecznej, obsłudze klientów (czyli, jak rozumiem – osób niepełnosprawnych), jak również o potencjalnych źródłach finansowania działalności owych centrów asystentury społecznej.

Czyli co? Czyli znowu kolejna biurokracja. Kolejne komisje i decydenci, którzy za niepełnosprawnego zadecydują, co mu potrzebne, kto mu potrzebny i czy w ogóle mu się należy…

Bo osoba niepełnosprawna się nie zna. Nie wie, jaki charakter pomocy jest jej najbardziej przydatny. Więcej! Zdaniem prezentujących nową koncepcję asystenta osoby niepełnosprawnej taka osoba nie może samodzielnie zatrudnić asystenta. Asystent osoby niepełnosprawnej powinien być zatrudniany wyłącznie za pośrednictwem organizacji zewnętrznych, instytucji publicznych lub pozarządowych i powinien być ich pracownikiem. Nie osoby, której będzie pomagał.

Asystent – taki wniosek nasuwa się po obejrzeniu transmisji – nie będzie mógł działać na własny rachunek,  ani też osoba niepełnosprawna nie będzie mogła jej samodzielnie zatrudnić. Powód? Ponieważ – tu wolny cytat: osoba niepełnosprawna mogłaby taką osobę-asystenta wykorzystywać (sic!) Taki właśnie wniosek i przyczynę konieczności zatrudniania asystenta osoby niepełnosprawnej wyłącznie poprzez biurokratycznych pośredników przedstawił sam pan przewodniczący (osoba niepełnosprawna, a jakże) senator Jan F. Libicki. Gratuluję..

Utraciłem sprawność – czy stracę pracę?

Dodaj komentarz

 – Rozchorowałem się. Na komisji lekarskiej stwierdzono niezdolność do pracy.

 Boję się, że mój pracodawca mnie zwolni.

Czy mogę tego uniknąć?

Tak, jest taka możliwość.

Są dwie* okoliczności, które można i warto uzmysłowić naszemu pracodawcy.

1. To finansowe wsparcie, jakie pracodawca może uzyskać ze środków publicznych, celem kontynuacji naszego zatrudnienia.

Pracodawca może uzyskać dofinansowanie nawet do wysokości dwudziestokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Dotyczyć ono może m.in.

– koniecznej adaptacji pomieszczeń,
– zakupu niezbędnych urządzeń,
– a nawet obejmować częściowy zwrot miesięcznych kosztów zatrudnienia zarówno osoby niepełnosprawnej, jak i osoby, która będzie jej w pracy pomagać w tych czynnościach, których ze względu na swą niepełnosprawność pracownik nie będzie w stanie wykonać  samodzielnie.

2. To obowiązek pracodawcy, w stosunku do osoby zatrudnionej (czyli odpowiednie działania trzeba podejmować zanim nas zwolnią), która  w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej utraciła zdolność do pracy na dotychczasowym stanowisku – do wydzielenia lub zorganizowania odpowiedniego stanowiska pracy z podstawowym zapleczem socjalnym.

Koniecznie w tym przypadku należy zgłosić gotowość przystąpienia do pracy. – Najpóźniej w ciągu miesiąca od uznania pracownika za osobę niepełnosprawną.

 Powodzenia!
 

Uwaga. Orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS o niezdolności do pracy są traktowane na równi z orzeczeniem o odpowiednim stopniu niepełnosprawności. Zawsze jednak warto stawić się na drugą komisję celem uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, gdyż daje ono inne uprawnienia, niż orzeczenie o niezdolności do pracy.

* Przypisek do liczby „dwie” – okoliczności, o których dobrze wiedzieć i pamiętać w takiej sytuacji, jest naturalnie więcej, niż dwie, a i te, które wymieniłam, w każdym przypadku wymagają indywidualnej analizy. Uważam jednak, ze dobrze jest nie pominąć tych obu stron medalu; tj. i – obowiązku, jaki może ciążyć na pracodawcy, i – pomocy de minimis, która może mu zostać udzielona. 

Czy osoba z orzeczeniem o niepełnosprawności może zostać radnym?

Dodaj komentarz

depositphotos_4416313-Girl-listening-with-her-hand-on-an-earOdpowiedź na takie pytanie była ostatnio poszukiwana. Tak mi doniósł wordpress;)

Czy osoba z orzeczeniem o niepełnosprawności może zostać radnym. Hm.. no, jeżeli się nada i zagłosuje na nią wystarczająca liczba wyborców, to tak, może🙂

Orzeczenie o niepełnosprawności nie ma za zadania ograniczać osoby, wobec której zostało wydane.

Przeciwnie. Zadaniem tego orzeczenia jest niesienie pomocy osobie niepełnosprawnej. Bo nie ma co ukrywać – taka osoba jednak ma trudniej. Przyznam, że czasem mnie śmieszą, a czasem drażnią publikowane niekiedy, hurraoptymistyczne tytuły „newsów”, krzyczące: „Niepełnosprawność w niczym jej/jemu nie przeszkadza!”.

Bywa, że teksty pod tymi tytułami opowiadają wspaniałe historie o tym, jak pokonując różne bariery osoby niepełnosprawne spełniają się w różnych dziedzinach. Podróżują, pracują, osiągają sukcesy sportowe i cieszą się życiem rodzinnym.

Ale czy niepełnosprawność im w osiągnięciu tych marzeń nie przeszkadzała? No – przeszkadzała, czasem bardzo. Ale NIE uniemożliwiła. I to jest ta subtelna różnica.

Orzeczenie o niepełnosprawności ma wskazać jaki rodzaj i stopień niepełnosprawności dotknął daną osobę i jaki rodzaj działań zewnętrznych, czyli jakie wsparcie, może jej pomóc tak, aby jej funkcjonowanie w codziennym życiu jak najbardziej ułatwić.

Inna sprawa, to okoliczność, ze po stronie instytucji, w której po ewentualnym wybraniu osoba niepełnosprawna będzie sprawować funkcję, mogą powstać obowiązki, wynikające z rodzaju tej niepełnosprawności. Na przykład, jeżeli wybrana osoba będzie niewidoma, to – moim zdaniem – wszystkie dokumenty, z którymi będzie miała się w ramach sprawowanej funkcji zapoznawać, powinny jej zostać dostarczone w języku Braille’a, bądź też w takim formacie, np. jako nagranie dźwiękowe, aby z ich treścią radny mógł swobodnie się zapoznać. Oczywiście wybrana formuła udostępnienia treści powinna gwarantować wiarygodność, tj pewność, że udostępnione treści są w 100 % zgodne z zawartością dokumentów, doręczonych pozostałym radnym.

 Może Cię też zainteresuje: Jak zostałam KANDYDATKĄ

Zatrudnić osobę niepełnosprawną i otrzymać zwrot kosztów pracy

7 Komentarzy

Zatrudnić kogokolwiek i otrzymać zwrot kosztów zatrudnienia tej osoby. Kto by nie chciał?
Nie musi to być zaraz 100 % kosztów, może być i 90 % – prawda;)? A niech będzie i 75 % – też będzie dobrze!

Źle mówię? Tfu – źle piszę?

Taki zwrot kosztów płacy, to jakby zyskać darmowego pracownika..

Nie tylko ja to zauważam. Przeczytałam dziś TUTAJ  artykuł pana Dariusza Marka Giereja pt. „Stop dyskryminacji osób niepełnosprawnych – akcja ogólnopolska.” Porusza problem osób niepełnosprawnych – zatrudnianych i zwalnianych przez Zakłady Pracy Chronionej.

Pisze on m.in. cyt.: „Zakłady Pracy Chronionej zwalniają z pracy ludzi, którzy nie należą do grupy osób ze schorzeniami specjalnymi. Taka sama sytuacja występuje na otwartym rynku pracy. I tak na przykład w agencjach ochrony nie jest atutem licencja, sumienność, czy zaangażowanie. Kandydaci na pracownika ochrony muszą mieć potwierdzoną odpowiednim orzeczeniem epilepsję, chorobę psychiczną lub poważną chorobę narządu wzroku.”

I pisze on dalej, cyt.: „W tej sytuacji na „uprzywilejowanej” pozycji są osoby z wyżej wymienionymi, tzw. schorzeniami specjalnymi. To one teraz dostają wyższe dofinansowanie do swego stanowiska pracy. W chwili obecnej jest to dodatkowe 600 zł. Pozostałe osoby, które nie posiadają na orzeczeniu literki P, O lub E, są zwalniane z pracy, co jest jawną dyskryminacją. Żadnej szansy na uzyskanie pracy nie mają osoby z orzeczonym stopniem lekkim niepełnosprawności.” k.cyt.

O co chodzi? Jak to często bywa – o pieniądze.. Sytuacja taka wynika m.in. ze zmniejszenia kwot dofinansowań.

Ostatnia nowelizacja Ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zmieniła kwoty dofinansowania.

O kwotach, limitach i sposobie rozliczeń dofinansowań do zatrudnienia osób niepełnosprawnych czytaj TUTAJ

Co do zasady – pracodawcy przysługuje ze środków PFRON miesięczne dofinansowanie do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego (o ile pracownik ten został ujęty
w ewidencji zatrudnionych osób niepełnosprawnych, o której mowa w art. 26b ust. 1, ustawy o rehabilitacji).

Poprzednio jednak limity dofinansowania były określone procentowo i uzależnione były od aktualnej wysokości najniższego wynagrodzenia.

  1. Zwrot kosztów do wysokości 180 % najniższego wynagrodzenia przysługiwał pracodawcy
    w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do znacznego stopnia niepełnosprawności.
    2. Zwrot kosztów do wysokości 100 % najniższego wynagrodzenia przysługiwał pracodawcy
    w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
  2. Zwrot kosztów do wysokości 40 % najniższego wynagrodzenia przysługiwało pracodawcy
    w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Obecnie limity dofinansowania określone są kwotowo i wynoszą odpowiednio:
1. 1800 zł – w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do znacznego stopnia niepełnosprawności.
2. 1125 zł – w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
3. 450 zł – w przypadku zatrudnienia osoby zaliczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Dodatkowo, jeżeli zatrudniony jest osobą niewidomą, bądź cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, całościowe zaburzenia rozwojowe lub epilepsję – wówczas pracodawcy przysługuje nadto kwota 600 zł.

Nietrudno obliczyć, że sumy dofinansowania zostały znacząco obniżone. Odpowiednio – z kwoty 3024 zł (przy aktualnej wysokości najniższego wynagrodzenia) do 1800 zł, z kwoty 1680 zł do 1125 zl i z kwoty 672 zł do 450 zł. Tak, sądzę, że ten problem widać „gołym” okiem.

Dodatek, przysługujący w przypadku tzw. schorzeń szczególnych nie ratuje sytuacji. Przeciwnie – może wypaczać sens idei wsparcia zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

Kolejny, zasadniczy problem, który jako prawnik zauważam, to sam fakt kwotowego określenia limitu dofinansowania. W poprzedniej sytuacji – zmiana wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia w prosty sposób wpływała na aktualizację wysokości dofinansowania. Obecnie –  zmiana wysokości dofinansowania będzie możliwa tylko poprzez ewentualną nowelizację ustawy o rehabilitacji.

Wracając do wstępnej, przykrej dla wielu z nas – niepełnosprawnych – tezy o „darmowym pracowniku” i do przemyśleń pana Dariusza Giereja.

Niestety – wspomniany przeze mnie na wstępie autor protestującego tekstu zdaje się sam nie wierzyć w wartość osoby niepełnosprawnej jako pracownika – jeżeli nie idą za jego zatrudnieniem odpowiednie kwoty z PFRON. Zdaje się nie wierzyć, ze osoba ze stopniem lekkim niepełnosprawności może sama w sobie stanowić wartość dodaną dla pracodawcy.

Wpisuje się tym w system, przeciwko któremu zdaje się protestować.

Typowe w mediach zdjęcie osoby niepełnosprawnej: wyglądająca na sprawną ruchowo osoba, posadzona na wózku ortopedycznym, którym poruszanie się w polskich warunkach architektonicznych jest niemal niemożliwe. Ale cóż - lepszego zdjęcia akurat nie znalazłam:)

Typowe w mediach zdjęcie osoby niepełnosprawnej: wyglądająca na sprawną ruchowo osoba, posadzona na wózku ortopedycznym, którym poruszanie się w polskich warunkach architektonicznych jest niemal niemożliwe. Ale cóż – lepszego zdjęcia akurat nie znalazłam:)

Zgodnie z twierdzeniem polityków, ustanawiających te przepisy, rzekomym zadaniem dofinansowania do kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest zwiększenie zatrudnienia takich osób, stworzenie im lepszej sytuacji na rynku pracy, wzmocnienie ich samodzielności i zmniejszenie ewentualnych obaw pracodawców przed – być może – znacznymi kosztami zatrudnienia takich osób.

Czy obecny system wsparcia spełnia te założenia? Moim zdaniem – NIE.
Osoba niepełnosprawna nie zyskuje samodzielności. Przeciwnie. Nadal jest uzależniona od pracodawcy, dla którego może nie mieć żadnego znaczenia stopień wykształcenia, doświadczenie, umiejętności i wszelkie cechy wyróżniające ją, bądź predysponujące do danego stanowiska. Jedyną wymaganą (w większości przypadków) cechą jest odpowiedni stopień niepełnosprawności, zapewniający odpowiednią wysokość dofinansowania.

Wracając do cytowanego artykułu. Wspomniane w nim agencje ochrony, prowadzone jako zakład pracy chronionej są dla mnie, niestety,  typowym przykładem tego, w jakim kierunku wsparcie zatrudnienia osób niepełnosprawnych nie do końca iść powinno.

W sytuacji, gdy przestają się liczyć cechy wyróżniające pracownika, dla pracodawcy właściwie nie ma już znaczenia to, kogo zatrudni. Liczy się tylko treść orzeczenia o niepełnosprawności.. W efekcie system, mający wspierać osoby niepełnosprawne – w rzeczywistości je uprzedmiotawia – sprowadzając ich wartość jako pracowników, wyłącznie do możliwej do uzyskania kwoty zwrotu kosztów.

Chciałabym tu podkreślić, że jest dla mnie oczywiste, że pracodawca oczekuje, że zatrudnienie pracownika będzie kosztem, który w pewnym okresie czasu się zwróci. Ale przecież (!) wartość pracownika powinna wynikać z wartości pracy, jaką on – indywidualna i konkretna osoba – wykonuje, a nie z tego, jakie pieniądze za nim „idą”.
I absolutnie nie jest moim celem totalne negowanie założeń ustawy, ani – tym bardziej – potępianie w czambuł pracodawców, korzystających z tej formy wsparcia. Przeciwnie. Możliwość skorzystania z takiej pomocy jest rzeczą bardzo pozytywną i dobrze, że są podmioty, które z tej możliwości korzystają. Podobnie – fakt zawarcia umowy o pracę, jest często wielkim świętem dla osoby niepełnosprawnej, wyjątkową możliwością rozwoju i usamodzielnienia, czasem koniecznym wyzwaniem.

Tym wpisem chcę jednak zwrócić uwagę na możliwość nadużyć i wypaczenia sensu obecnej regulacji, na potrzebę zmian i potrzebę uwzględniania, przy tworzeniu nowych regulacji głosu nie tylko pracodawców, ale i osób niepełnosprawnych.

Moim zdaniem środki, idące jako zwrot podwyższonych z tytułu niepełnosprawności kosztów zatrudnienia, powinny trafiać bezpośrednio do niepełnosprawnego: jako zwrot poniesionych przez niego kosztów asystenta, opiekuna, tłumacza,kierowcy i wszystkich – związanych z niepełnosprawnością i danym zatrudnieniem – wydatków. Bo te koszty są ponoszone prze niepełnosprawnego. Nie przez jego pracodawcę. Tylko w ten sposób możliwe jest zrównanie kosztów utrzymania i wsparcie zatrudnienia  osób niepełnosprawnych. Nie i jeszcze raz NIE – czynienie z nas darmowej siły roboczej.

 

Może zainteresują Cię również:
Przepisy regulujące zatrudnienie osób niepełnosprawnych cz. 1
Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w Afganistanie – dobre praktyki
Jak wyliczyć możliwy zwrot kosztów zatrudnienia osoby niepełnosprawnej

Meandry kobiecości..

Dodaj komentarz

Zdjęcie0302Dostać kwiaty to takie „kobiece”..
baardzo przyjemne uczucie i takie WCALE nie „zaskakujące”.
To przecież naturalne, że dostaję kwiaty, prawda;)?
I gdy tak sobie snułam myśli o meandrach kobiecości, jej przejawach i reakcjach na nią, a także o pojawiającym się czasem poczuciu jej braku, utraty.. pomyślałam:

tetraplegia to taka odwrócona rzeczywistość marzeń kobiety – noszona na rękach, leży i pachnie.. o ile akurat leży i o ile akurat pachnie..