Mam wielką nadzieję, że ten tytuł jeszcze kogoś gorszy. Mnie gorszy. Więcej. Przeraża i przytłacza.

Ale poddawanie w wątpliwość prawa niepełnosprawnych i chorych do życia jest faktem.

Prawo do życia jest podważanie i stawianie – nie na równi, a niżej od szeregu zwykłych, codziennych, konsumpcyjnych potrzeb.

I odbierane jest nie tylko niepełnosprawnym.

Wystarczy podejrzenie.

Podejrzenie, że może zaistnieć choroba lub niepełnosprawność.

Co więcej – nikt nie odpowiada za „błąd”, „omyłkę”, czy też jakąkolwiek inną przyczynę „nie sprawdzenia się podejrzenia” ciężkiej choroby lub kalectwa…

Czy ktoś z Państwa zna rodziców, których osoba na stanowisku lekarza zachęcała, namawiała, proponowała zabicie swojego dziecka?
Jak wiele matek i ojców było straszonych, że sobie nie poradzą, że będzie ciężko, że „najlepszym wyjściem” jest „aborcja”?
Czy ktoś zna rodziców, którzy nie poddali się temu wzbudzanemu lękowi i – z dowolnych powodów odmówili – zgody na zabicie, a ich dziecko urodziło się zdrowe?

Ja znam osobiście trzy takie przypadki.

Co by się stało, gdyby spowodowano śmierć?

Czy ktoś płaci zadośćuczynienia rodzicom, którzy przeszli traumę zastraszania i namawiania do zabicia ich własnego dziecka?

Czy ktoś sprawdza, po dokonaniu aborcji, czy u dzieci, abortowanych (co za okropne słowo) z powodu podejrzenia choroby lub niepełnosprawności rzeczywiście taka choroba/ niepełnosprawność wystąpiła? Czy da się to sprawdzić?

Podobno 22 października Trybunał Konstytucyjny ma zdecydować, czy mamy prawo żyć…

Czy niepełnosprawni mają prawo do życia?